Orang-oetan, of niet...

We zijn aangekomen in een heel klein plaatsje met de naam Teluk Aur, een gemeenschap die leeft in… paalwoningen! Een heel dorp gebouwd op palen boven het water, met een hoofdweg, een school, winkeltjes een kerkje – alles eigenlijk. Dat men hier zo ingewikkeld op palen bouwt heeft te maken met de regentijd. Die heeft nogal wat invloed op het waterpeil in de rivier; of alles staat onder water, of er is meer dan genoeg water en de rivier is prima bevaarbaar - zoals nu.

Dit dorp werkt sinds kort samen met het WWF om ecotoerisme op te starten. Het is aan de rand van een nationaal park waar orang-oetans leven. De bevolking helpt mee het bos te beschermen en verzamelt data over de plekken waar ze deze prachtige mensapen hebben gezien.

En je raadt het al: wij gaan nu ook echt op zoek naar ze. Einde middag en vroeg in de ochtend zijn de beste tijden om orang-oetans te spotten. Sijmen en Rikus zijn echt nieuwsgierig naar deze dieren. Dus in kleine bootjes peddelen we door het oerwoud. We speuren de bomen af naar de orang-oetans en sporen van hun aanwezigheid. Al gauw zien we rode langoeren (Presbytis rubicunda), die lekker aan het slingeren zijn, maar vooral de boel op stelten zetten met hun gekrijs. We hebben geluk want we zien twee neushoornvogels. Echt grote vogels met op hun neus een extra neus eigenlijk. Prachtig, ik had ze nog nooit gezien en ze zijn groter dan ik had gedacht.

We varen verder en verder de jungle in. Met een heel legertje muggen om onze oren blijven we speuren. De kleine bootjes zijn heel goed wendbaar. Zelf ben ik niet zo’n held in deze bootjes en m’n balans is niet optimaal, want een keer verzitten en de boot beweegt echt alle kanten op. Bijzonder dat m’n Indonesische collega’s er zo behendig mee zijn – om jaloers op te worden, hoor. Maar ondertussen hebben we nog geen orang-oetans gevonden…

De volgende dag om 4 uur ‘s morgens gaan we het nog een keertje proberen, want in de ochtend zijn ze ook levendig. Nesten vinden we, sporen van overgebleven eten vinden we, maar nog steeds geen echte orang-oetans. Ondertussen horen we allemaal verhalen van de bootman die zegt al drie keer een orang-oetan te hebben gezien. M’n collega heeft er recent eentje gezien, na vijf jaar geregeld in het gebied te zijn geweest... Dus het blijven gewoon wilde dieren die echt niet even zichtbaar worden omdat wij er toevallig langs varen!

We gaan naar een ander gebied om een paar pogingen te doen. Het blijft inderdaad bij pogingen, want deze schitterende dieren blijven diep verscholen voor ons.
Het gebied is ook zo groot en er leven hier maar iets van 2000 oerang-oetans. Dus de kans dat we er eentje zien, is aanwezig, maar klein. En wij hebben dit keer gewoon geen geluk.
Nu realiseer ik me ook weer dat het wilde dieren zijn en dat we met elkaar zorgvuldig met hun leefomgeving moeten omgaan, zodat we in de komende jaren de kans blijven houden om ze wel te zien.

De teleurstelling is groot – bij Sijmen en Rikus, maar zeker ook bij mij; ik vind die orang-oetans zo gaaf om te zien! Nou ja, wie weet een volgende keer…