Ongekende hoogte in Washington Slagbaai NP

Ongekende hoogte in Washington Slagbaai National Park
Naast Bonaire Marine National Park heb ik ook een veldbezoek gebracht aan het Washington Slagbaai Nationaal Park. Deels omdat ik nieuwsgierig ben naar de natuur op Bonaire, maar ook deels om te zien hoe ze vorm geven aan een National Park en de toestroom aan toeristen per week. De energievoorziening komt van zonnepanelen. Toen in 1999 de orkaan Lenny heel veel schade had toegebracht aan het park en diverse gebouwen had vernield, is er besloten om de nieuwe gebouwen te voorzien van zonnepanelen. Best vreemd eigenlijk, dat op zo’n zonovergoten eiland als Bonaire dit de enige openbare gebouwen zijn die electriciteit krijgen via zonnepanelen. Ze zijn hier nog niet zo ver dat je aangesloten kan worden op een algemeen zonnepanelensysteem. In Nederland zijn we zelfs al zover dat je als ‘groene burger’ je teveel aan duurzaam gewonnen energie terug kan geven aan de energiemaatschappij, maar dat is hier nog toekomstmuziek. Idee voor een bedrijf…?!

Goed, een bezoek aan Washington Slagbaai National Park, dat in het noorden van Bonaire ligt. Het park bestaat eigenlijk uit twee voormalige plantages: Washington en Slagbaai. Ooit werd hier zout, aloe vera en kolen gewonnen. Er werden geiten gefokt voor de export naar Curacao en Europa. Nu gebeurd dit niet meer, maar je ziet wel vanalles uit die tijd. Huizen uit die tijd zijn nagebouwd en een deel van de plantage is op kleine schaal uitgebeeld. Er zijn nauwelijks bomen op het eiland, dus hout gebruiken voor bouwen kan niet. Maar cactus blijkt een enorm goed alternatief; er groeien echt enorme cactussen en als ze dood gaan, wordt de stam houtachtig. Uitstekend om hutten van te bouwen, nou ja, vroeger dan.

De laatste eigenaar van het Washington Park heeft het gebied verkocht, met als wens om er een natuurreservaat van te maken. Die wens ging in 1969 in vervulling. In 1977 kwam de Slagbaai plantage bij dit gebied. In het gebied kan je vanalles zien, zoals duinen bij de boca’s (inhammen), diverse salinas (zoutmeren), de pos (bronnen) en echte berggebieden.

Elsmarie, directeur van Stinapa, nam me mee het park in. Na alle overleggen en verslaglegging en allerlei discussies en informatie verzamelen is het goed om nu te zweten door inspanning en niet door de zon. Dus een paar bergschoenen geleend van Elsmarie en gaan onze tocht beginnen. In de ochtend hadden we al te horen gekregen dat het park niet geheel open was, omdat we heftige regenbuien hebben gehad – jaja, hier kan het ook stevig omweren en regenen! We nemen dus de korte route. Dit park bestaat uit een bijzondere wildernis, met cactus en wilde salie, prikstruiken en de bekende Brandaris, een berg van 240 meter hoog. Na overleg gaat dat ons doel worden voor vanochtend. Het is goed om te ervaren wat voor een soort gebied het is en welke werkzaamheden Stinapa moet realiseren voor het onderhoud van het park. Geweldig, we lopen door een ruig, maar kaal en droog gebied. Verder is er weinig vegatatie want de loslopende geiten vreten alles op. Dat is echt een probleem hier op het eiland.

De hagedissen schieten voor je voeten langs, vogels fladderen rustig rond en ik voel m’n rug echt wel nat worden. Gelukkig had ik m’n outdoor broek bij me (www.kathmandu.nl), want je hebt echt een lange broek nodig, anders verbranden je kuiten waar je bij staat. Elsmarie is van het eiland dus die is wel wat gewend. Al gauw komen we aan het echte klauterwerk toe. Gelukkig heb ik vroeger met m’n ouders veel in de bergen rondgezworven, dus dit klimwerk vind ik heerlijk om te doen. Met handen en voeten banen we ons een weg over de rotsen. Deze rotsen zijn vulkanisch gesteente – het enige gedeelte van het eiland met deze ondergrond, want de rest is allemaal koraal.
Al zwetend komen we boven aan. We hebben een prachtig uitzicht en doordat het wat helder is kan ik zelfs Curacao zien liggen. Waanzinnig