Door het moeras

The making of..
We gaan voor deze film per boot naar Matapica. Men zegt dat daar de kans het grootste is dat we lederschildpadden zullen zien. ‘Wij’ zijn in dit geval: [Maire Louise, Nathalie, Caroline, Bjorn, de 3 studenten (Syanma, Warsha en Rabin die voor hun studie aan het werk zijn in het veld) en ik.

Daar staan we dan, bepakt en bezakt klaar om per bootje naar Matapica te varen. Hoewel, bootje… we worden met boomstammenbootjes vervoerd! De bootjes zitten stampvol met materiaal wat we nodig hebben in het kamp: tenten, eten voor een paar dagen en de film- en onderzoeksapparatuur. We hebben geluk dat het hoog water is en dat we kunnen varen, want anders hadden moeten wachten of lopen. Vanuit de rivier gaan we het moeras in, en komen op een plekje aan waar geen mensen wonen, maar waar een tijdelijk tentenkamp is gebouwd voor onderzoek tijdens het legseizoen van de schildpadden. Het kamp is opgebouwd rondom een veldkeuken, met tenten en een plekje wat als wc is ingericht. Wassen kan als het geregend heeft, want er staan allerlei emmers waar we het regenwater in opvangen. En anders kunnen we natuurlijk altijd nog gewoon een sprong in zee nemen.

Dit is ons plekje voor de komende dagen. Een tentenkamp als woonplek, de geluiden van de zee als achtergrondmuziek… Waanzinnig, een gevoel van alleen op de wereld!
En nu maar hopen dat we de schildpadden daadwerkelijk gaan zien, want het blijven wilde dieren, dus onberekenbaar…! En het is o zo belangrijk dat we ze in beeld brengen om het verhaal van de bedreigde lederschildpadden te kunnen vertellen. Die onzekerheid en onberekenbaarheid geeft zo’n filmreis altijd weer een zekere spanning en onzekerheid.
Op dit strand zijn doorgaans in ieder geval warana of dwergschildpadden, karetschildpadden en groene zeeschildpadden aanwezig. Dus de kans dat we zeeschildpadden gaan zien is in ieder geval aanzienlijk. Maar of we ook de Aitkanti, de Surinaamse naam voor de lederschildpad, gaan zien…

De lederschildpad is de grootste schildpad ter wereld. Een vrouwtje legt gemiddeld 60 tot 70 eieren in een kuil in het strandzand. De kleine schildpadjes moeten zelfstandig uit het ei en het nest zien te klimmen en dan zo snel mogelijk richting zee zien te komen. Ik denk dat er van zo’n nest gemiddeld slechts zo’n 40 tot 45 schildpadjes de zee halen. Niet alle eieren komen uit, ze worden opgegraven en opgegeten, en het kleine stukje strand wat ze af moeten leggen naar zee zit vol gevaren; krabben, vogels en honden lusten wel een klein schildpadje. Bovendien ligt het strand soms bezaaid met rotzooi, dus voordat ze het water bereiken hebben ze al allerlei uitdagingen moeten overwinnen om überhaupt te overleven. En als ze dan uiteindelijk lekker in zee zwemmen zijn daar vissen of andere dieren die kleintjes opvreten. Ja, de natuur is hard, maar daarom moeten we als mensen zorgen dat we het niet nog moeilijker maken voor deze dieren. Jeetje ik lijk wel zo’n echte natuurbeschermer. Maar als ik in het veld ben, realiseer ik me weer waarom ik dit werk doet, waar m’n energie en passie vandaan komt….