Stoere mannen macho met een traan

Een vismarkt in Manta aan het water, verkoop van vis uit de zee; hoe mooi en vers kun je je vis hebben? Dit is het beeld wat je hier krijgt van Manta. Alles draait om vis. We zijn met onze WWF collega’s Fred en Diego over de markt gelopen. Iedereen mag vis verkopen, maar bij de grote en bijzondere vissen loopt er altijd een inspecteur van de overheid bij om alles op te meten etc. Dit is een van die monitoring activiteiten hier in Manta.
Alles is er werkelijk te krijgen: van sardientjes tot octupus, van mahimahi tot tonijn (big-eye). Een klein mahimahi-weetje: hoe zie het verschil tussen mannetje en vrouwtje? Aan de kop (zie foto): de man heeft een groter voorhoofd. Het vlees van een vrouwtje is echter meer gewild, daar zit meer smaak aan.

We werden rondgeleid door waarnemer Patricio, een visser in hart en nieren die visvangst controleert en zich met name richt op het programma van de cirkelhaken en verandering van vistechniek. We spraken met hem over zijn werk en leven – Diego tolkte tussen Engels en Spaans, want mijn Spaans is nou ook weer niet zo goed dat ik die rappe Ecuadoriaanse tongval bij kan houden. Het is eigenlijk ongelooflijk dat deze Patricio zo op z’n gemak voor de camera stond, want dat had hij nog nooit eerder gedaan. Patricio is opgegroeid in Manta en vindt de oceaan echt geweldig. Hij is nog steeds visser, en door inzet en hard werken nu dus ook waarnemer. Hij gaat nog steeds als visser de zee op, maar hij gaat ook dagen/weken mee op een schip om te noteren wat er gevangen wordt, waar en wanneer. Deze gegevens worden verwerkt in een internationaal systeem. Het gaat er ook om dat de vissers zich aan de regels houden en er is volgens hem weinig illegale visserij. Wel heeft hij gemerkt dat de boete op schildpadvangst de vissers erg voorzichtig heeft gemaakt. Een boete van ongeveer $ 500 is ook fors als je weet dat het gemiddelde maandloon hier tig keer lager is. Patricio begeleidt vissers met het veranderen van hun vistechnieken met j-haken naar cirkelhaken - waar het WWF programma hier om gaat. Door deze cirkelhaken te gebruiken is er minder bijvangst van onder andere schildpadden. Patricio vertelt dat de cirekelhaken geen invloed hebben op de vangsthoeveelheid – iets waar de vissers destijds erg benauwd voor waren. Want minder vangst betekent minder inkomen, en dus minder toekomst.

Het leven van een visser is erg hard; dagen of weken is Patricio van huis weg, en hij moet steeds verder van de kust weg omdat er dichtbij geen vis meer is. Dus in z’n kleine bootje gaat hij dan met 2 andere vissers de zee op. Voor hem is het zo belangrijk om geld te verdienen want zo hoopt hij dat z’n zoon van 12 jaar geen visser hoeft te worden maar dat hij naar school kan gaan. Toen hij dit vertelde, brak deze stoere visser; de tranen stroomden over z’n wangen. We hoorden hoe het harde leven z’n eigen leven gevormd had. Hij was nu ook zo blij dat hij door het bijvangstprogramma werd opgeleid om andere zaken te leren en dat hij niet dag en nacht hoeft te vissen. Dat gunt hij eigenlijk niemand.
Over de toekomst en de visindustrie vertelde hij dat hij met de groep waarnemers checkt of de vissers de seizoenen goed aanhouden en dat de vissers op andere beschikbare vissen kunnen vissen in de seizoenen wanneer er geen tonijn is. Zo hebben ze toch nog een inkomen. Kortom, de regels worden in de gaten gehouden, de seizoenen worden gerespecteerd en er wordt gekeken naar alternatieven voor visvangst. Een eerste stap naar duurzaamheid, maar ik weet wel dat ik m’n vis opeens heel anders ga eten...