Handen ineen voor bos

De bossen van Borneo zijn enorm belangrijk – niet alleen voor de dieren, maar ook voor de mensen. We zijn met Sijmen en Rikus naar Lanjak doorgereisd aan de grens van het Nationaal Park Betun Kerihun en Danau Sentarum National Park.

Hier werd in het verleden enorm veel hout gekapt. Van hieruit werd het meteen doorgevoerd naar Maleisië, deels via het water en deels via de weg. De lokale gemeenschappen waren vaak betrokken bij illegale houtkap; voor hen was dat een goede inkomstenbron voor de families.

Gelukkig heeft er langzamerhand een verandering plaatsgevonden. De collega's van West-Kalimantan werken nu intensief samen met de lokale overheid en met de lokale bevolking voor het herstel van de bossen. Dit is echter niet zonder slag of stoot gegaan. Met bedreigingen, aanslagen en wijzingen van werkplekken, maar zeker ook positieve energie in samenwerking is destijds een eerste stap gemaakt voor de ommekeer. Een van de redenen waarom het uiteindelijk lukte om het tij te keren, was dat het water in de omgeving zo vervuild raakte door erosie als gevolg van de ontbossing, dat de gemeenschappen inzagen dat er iets moest veranderen. Dit was ook de reden waarom de collega’s zo veel tijd in het veld doorbrachten; ze informeerden de mensen over de effecten van ontbossing. Het is gelukkig allemaal niet voor niets geweest.

Je kunt de gemeenschappen echter niet verbieden om te kappen, zonder er een alternatieve inkomstenbron tegenover te stellen. Samen met de lokale communities zijn herbeplantingsprojecten gestart in deze regio. Deels zijn dit bomen om terug te planten in het bos, en deels zijn het rubberbomen die inkomsten genereren voor de families. De mensen krijgen een training van m'n collega's om goed te weten welke stekjes je uit het bos kan halen en hoe ze gevoed en weer herplaatst moeten worden binnen vijf jaar. Al die boomsoorten zoals Karet, Durian, Langsat en Belian Ironwoodetc moeten weer in het bos voldoende groeien.

In deze regio zijn er inmiddels ruim 15 gemeenschappen bij betrokken, want in de komende drie jaar moeten ongeveer 240.000 stekjes(allerlei fruitbomen maar ook andere soorten bomen), uiteindelijk boompjes, worden teruggeplant.Dit herbeplantingproject is voor 500 hectare.De lokale mensen weten wat voor een bomen er hebben gestaan dus ze planten zoveel mogelijk dezelfde soorten terug. Het belangrijkste in dit gebied is dat de lokale communities zich verantwoordelijk voelen voor het herstel van het bos – hun bos. Ze doen dit met positieve kracht en doorzettingsvermogen en met de hulp van m'n collega’s ter plekke. Door empowerment van de gemeenschappen en door het stimuleren van de eigen krachten en kennis is hier een enorme, duurzame ommezwaai gerealiseerd!

Aan Sijmen en Rikus de eer om ook een rubberboom te planten!